نودیجه

روز ملی بزرگداشت فردوسی برابر با بیست و پنجم اردیبهشت ماه

فردوسی بزرگ، با سرودن داستان­های ملی و تاریخ باستانی سرشار از عظمت و غرور و فر و شکوه، افتخارهای فراموش شده­ی روزگاران سرافرازی را به یاد ایرانیان آورد و روح آزادگی و بزرگواری را در آنان دمید و عشق به ایران و خشم و بیزاری از دشمنان ایران را در دل­های آن­ها برانگیخت.

وی بی­هیچ تردید بزرگ­ترین شاعر ایران و شاهنامه­ی او ارزنده­ترین شاهکار جاودانه­ی زبان، اندیشه و فرهنگ ایرانی است و بسیاری از پژوهشگران آن­را بزرگ­ترین حماسه­ی جهان خوانده­اند.
استاد توس با آگاهی و دانش بی­کران خود از زبان پارسی، پایه­های زبان را استواری بخشیده و راه گویندگان پس از خود را هموار ساخته است.

شاهنامه پشتوانه­ی زبان ماست و با حفظ زبان، فرهنگ، آداب و رسوم و سنت­ها، داستان­ها و تاریخ ملی موجب همبستگی و پیوستگی ملی ایرانیان است.
شاهنامه نمادی از ایستادگی و جاودانگی ملت بزرگ ایران است.

فردوسی، نام و یاد قهرمانان بزرگ ایران زمین را ماندگار کرده، اما در این میان بزرگ­ترین قهرمان، خود او و با شکوه­ترین حماسه، کار و زندگی اوست.

بناهای آباد گردد خراب             ز باران و از تابش آفتاب
پی افکندم از نظم کاخی بلند       که از باد و باران نیابد گزند
برین نامه بر عمرها بگذرد      بخواند هر آن کس که دارد خرد
بسی رنج بردم بدین سال سی     عجم زنده کردم بدین پارسی
جهان کرده­ام ازسخن­چون­بهشت   از این بیش تخم سخن کس نکشت
چو این نامور نامه آمد به بن        ز من روی گیتی شود پر سُخُن
نمیرم از این پس که من زنده­ام        که تخم سخن را پراکنده­ام
هرآن کس که دارد هـُش­و رای­ودین   پس از مرگ، بر من کند آفرین